गजलकार जस्तो

सधैं आफ्नै अगाडि आफैं लाचार जस्तो
जीन्दगी जीन्दगी थुन्ने कारागार जस्तो

तिमी छौ नै दुईजिब्रे मैले कसरी सहुं
एकै धार हुन्छ बरु बन तरबारजस्तो

भूकम्प आउनु त स्वभाविक हो जीवनमा
तिमी नि छौ राहत दिन सरकार जस्तो

कि माया पठाउनु याद ज्यादा नपठाउनु
धेरै पठाउनु हुन्न मूल्यहीन उपहार जस्तो

टन्न पिएपछि, आनन्दले सुते हुन्थ्यो नि
किन रातभर कराउंछौ गजलकार जस्तो