म मात्र बाँकी छु कि राष्ट्रभक्त

के के भयो प्राप्त स्वदेश छाडी

दैलो, पिँढी, आँगनसम्म झाडी

देखेर रित्ता घर चित्त पोल्छ

लेखेर पीडा मन झन् बिथोल्छ ।

पहाड सूर्योदयमा लजाई

गर्छिन् इशारा कुहिरो हटाई

मान्दैन मेरो मनले अटेरी

मुहार धौलागिरिको नहेरी ।

म गर्न सक्थेँ कसको विरोध

पोख्दैछु आफैँसित मात्र क्रोध

न बग्छु बाढीसित गण्डकीमा

न पुग्छु खाडीतिर जिन्दगीमा ।

मनाङ मेरो मुटुभित्र छुन्छिन्

नारायणी पिल्ल गरेर रुन्छिन् 

पग्लिन्छु देखेर मलीन भेष

बाँकी छ मेरो दिलभित्र देश ।

हरेक पाखा छहरा छ प्यारो

जाऊँ भने चट्ट भुलेर – गाह्रो

बसूँ भने लाग्दछ झन् विरक्त

म मात्र बाँकी छु कि राष्ट्रभक्त !

नेपाल देवालय पुण्य धाम

छ प्यारको – जीवनको मुहान

परन्तु सिङ्गो दुनियाँ कठोर

देखाउँछन् स्वप्न, खुसी लुटेर ।

पछ्याउँदै दूर झिनो उज्यालो

आयो सबैको घर छोड्न पालो

भिरेर झोला सजिलो छ जान

फर्केर भेट्ने कहिले जहान !