म यो जिन्दगी अर्पिऊँ देशलाई

जहाँ वेदना सुन्न कोही हुदैन
कमाएर पैसा कुनै अर्थ छैन ।
गए दूर खाडी सबै दाजुभाइ
म यो जिन्दगी अर्पिऊँ देशलाई ।।

गुनासो हुदै हुन्न मीठो नमीठो
म बाँच्नेछु खाएर माटो यहीको ।
अरू स्वर्गको छैन आशा मलाई
म यो जिन्दगी अर्पिऊँ देशलाई ।।

प-यो हेर्न कस्तो मरेझै भएँ म
धनी बन्न सन्तान बैच्दैछ आमा !
खुवाइन् पिलाइन् स्वयम् ऊ नखाई
म यो जिन्दगी अर्पिऊँ देशलाई ।।

गरी ज्यानको दाउ पुर्खाहरूले
यही देशको निम्ति नक्सा बचाए ।
म माली र यो देश हो फूलबारी
म यो जिन्दगी अर्पिऊँ देशलाई ।।

सोचेर बोल्ने गरौँ

बाटोमा पहिरो गयो अनि ढिला पुग्दा भएँ नाजुक
माफी माग्नु अगाडि हाजिर गरेँ सम्झेर आकस्मिक !
इच्छा हैन कुनै थियो विवशता त्यस्तो पला के गरौँ
यस्तै हुन्छ बुझेर हाकिमहरू सोचेर बोल्ने गरौँ !!

मेरो चित्त सफा छ जागिर कुनै खानेकुरा होइन
लागे दाग इमानमा मयलझैँ जाने कुरा होइन ।
पश्चाताप लिने दिने मन भए बोलेर सोच्ने गरौँ
ए साथी ! पछुतो हुँदैन कहिल्यै सोचेर बोल्ने गरौँ !!

जस्तै पुस्तक याद होस् जतिसुकै ठूला बनून् डाक्टर
रोगीको उपचार गर्न उसकै के रोग सोधिन्न र ?
आफ्नोमात्र ब्यथा बुझेर भगवान् को हुन्छ सोच्ने गरौँ
कस्तो मानिससङ्ग सम्मुख छ को सोचेर बोल्ने गरौँ !!

म विद्यार्थी

म विद्यार्थी (अनुष्टुप्)
बाल कविता

आज्ञाकारी र ज्ञानी छु, कदापि झूट बोल्दिनँ
म आफ्नो कर्ममा लाग्छु चाहे होस् रात या दिन ।
फूल जस्तै बगैँचाको घाम जस्तै छु चम्किलो
नमस्कार सबैलाई गर्छु म छु मिजासिलो ।।

दाजु, भाइ, दिदी, बैनी सँग रिस गरूँ किन ?
छु बुझ्ने, झगडा गर्ने साथीसँग म बाझ्दिनँ ।
ठूलो हुँदैन बोलेर, गरेर व्यर्थका कुरा
सिक्दैछु नगरी अल्छी पुग्नेछु माथि टाकुरा ।।

स्वस्थ खानेकुरा खान्छु, सफा लुगा लगाउँछु
पढ्छु, लेख्छु, खुसी हुन्छु, हाँस्छु, खेल्छु, रमाउँछु ।
हुर्किँदैछु म हूँ आज यौटा सुन्दर कोपिला
भोलि फुल्नेछु, फल्नेछु, बन्नेछु धेर काबिल ।।

खराब काममा लागे सबैजना रिसाउँछन्
राम्रो कर्म, मिठो बोली मात्र मन पराउँछन् ।
पाएको गुरुको माया, प्रेम सकिन्न बिर्सिनै
मेरो गल्ती भए केही क्षमा माग्छु अगाडि नै ।।

विद्यालय सधैँ आई , बस्छु सम्झेर मन्दिर
फर्किन्छु म लिई ज्ञान गुरु हुन् श्रेष्ठ ईश्वर ।
सम्झिन्छु म बुवाआमा जति टाढा पुगेपनि
म बाँचे जसले गर्दा, बाँच्यो सुन्दर जीवनी ।।

Photos of the Day

यात्रा

दुवैजना कुर्दछ मृत्तिकाले
मान्छे र ढुङ्गाविच भिन्नता के?
ढुङ्गा छ अल्छी र बसेर खाने
मान्छे घुमी देश विदेश जाने ।।

यात्रा गरी बादल लेक घुम्छ
र फेरि फर्केर समुद्र चुम्छ ।
निर्जीव बन्छन् सुख चैन राेज्ने
सजीव हुन् पैदल हिँड्न खाेज्ने ।।

चीनमा

राष्ट्रकविकाे नदी कविता गुनगुनाउँदै I Inspired By: मनाेज भण्डारी ।