हामी धराको यस कोखभित्र
पाईरहेछौँ सुविधा विचित्र
पाइन्छ न्यानोपन सूर्यबाट
हुन् ओखती यी सब झारपात ।
खाद्यान्न दिन्छन् विरुवाहरूले
पानी नदी ताल कुवाहरूले
हावा दियो जङ्गलले प्रशस्त
घुम्छौँ त्यसैले दिनरात मस्त ।
जहाँ छ पर्यावरणीय कान्ति
मान्छेहरूको मनमा छ शान्ति
त्यो स्वर्ग भन्ने भ्रम कल्पना हो
पृथ्वी स्वयम् वैभव सम्पदा हो ।
तथापि ठूला सपना सजाई
हिँड्दैछ मान्छे घर नै जलाई
ज्ञानी विवेकी पटमूर्ख हेर
काट्दैछ आफैँ रूखमा चढेर ।
अमुल्य लाखौँ हरिया पहाड
बेचेर मान्छन् दुइरात चाड
मान्छे कुनै एक त्रिपाल किन्थे
मिल्ने भए यो नभ बेचिदिन्थे ।
धूवाँ र धूलो मधुरो छ दृष्य
हुन्थ्यो उज्यालो कसको भविष्य
फोहोर खान्छिन् जबसम्म आमा
घट्दै गयो सिर्जनशीलतामा ।
आगो लगायौँ वनमा परन्तु
बिर्सेर हामी पनि वन्यजन्तु
जसै धरा यो मरुभूमि बन्छ
मनुष्य के ले जिउँदो रहन्छ ?
माटो र पानी जब स्वच्छ होला
फल्नेछ चाँदी सुन लाख तोला
मिथ्या कुराको पछि लाग्नु हुन्न
यो देश सिक्कासित साट्नुहुन्न ।
No comments:
Post a Comment