म लेख्छु यौटा कविता फुराऊ
व्यथा सुनाऊ कति चोट पायौ
नढाँट कोकोसित प्रीत लायौ ।
जताततै चर्चित जिन्दगी छ
छैनौ उज्यालो भन के कमी छ
उद्यान हो खास निवास तिम्रो
पाइन्छ पृथ्वीभरि वास तिम्रो ।
सार्छन् कसैले गमला बनाई
राख्छन् कसैले दिलमा सजाई
हराउँदैछन् कवि बारबार
कोरेर तिम्रो छवि बारबार ।
ए फूल कोही पनि छैन जाती
देखेर तिम्रो कमजोर छाती
छोएर जान्छन् निमुखाहरूले
चुँडेर लान्छन् बलियाहरूले ।
छेडेर तिम्रो मुटुमा सियोले
माला बनाएर गला सजाए
जितेर बाँच्ने सबले लगाए
हारेर मर्ने शवले लगाए ।
चोरेर तिम्रो रङ कोपिलामा
चढाउँछन् मन्दिरको शिलामा
कुरूप हुन्छौ जब वैलिएर
चढाउँदैनन् शिरमा टिपेर ।
ए फूल मेरो बह भुल्नलाई
छ मात्र तिम्रो जरुरी मलाई
अनन्त मुस्कान दिएर आऊ
बोल्दै नबोली यसरी फकाऊ ।
No comments:
Post a Comment