ए दाजु आऊ घर फर्किएर (उपजाति छन्द)

नेपाल भूस्वर्ग समान देश

यौटा नमीठो सपना रहेछ

यो हो बगैँचा तर फूल छैनन्

मौरीहरुले रस पाउँदैनन् ।

 

नेपाल पाल्दैछ करोड आस

तथापि चल्दैन कतै सुवास

लाग्यो डढेलो विरुवाहरुमा

पानी सुक्यो ताल कुवाहरुमा ।

 

फेरिन्छ पात्रो दिन बढ्न थाल्छ

बढ्दैन केही ऋण बढ्न थाल्छ

यो देश तिम्रै भरमा छ आज

ए दाजु ! बिर्सेर चढ्यौ जहाज ।

 

फोहोर छाडी घर आँगनीमा

नुहाउँदैछौ पर गण्डकीमा

नेपाल मैलो – सुकिलो तिमी छौ

सुख्खा छ नेपाल – सुखी तिमी छौ ।

 

त्यता कुँदेका नगरीहरु छन्

यता बिरामी झुपडीहरु छन्

छन् मार्गमा घाउ निको भएन

तिमी गयौ, देश उँभो गएन ।

 

पहाड नाङ्गा, टुहुरा हिमाल

रोए बग्यो आँसु – नदी र ताल

तिमी खुसी छौ पहिचान बेची

दुःखी छ कोशी, धमिलो छ मेची ।

 

ए दाजु ! के फल्छ समुद्रनेर?

के फुल्छ छाती रुपियाँ गनेर?

प्यारो विदेशी सुखको निमित्त

बेच्छौ कतिञ्जेल विशुद्ध चित्त?

 

त्यहाँ बजाई कुन गीत – नाच्छौ?

माटो नछोई कति बेर बाँच्छौ?

शरीर तिम्रो पनि मृत्तिका हो

नेपालको – हैन अमेरिकाको ।

 

हुर्केर आफ्नो घर बिर्सिएर

उडे बचेरा सपना लिएर

परन्तु आकास विशाल छोडी

फर्केर आए गुँड, वृक्ष खोजी ।

 

यिनै चराबाट सिकेर पाठ

स्वदेशलाई मुुटुभित्र राख

पानी खन्याएसरि बालुवामा

सुक्दैछ तिम्रो पसिना वृथामा ।

 

आमाबुवाको मनमा छ खाडी

बारी छ बाँझो, वनमा छ झाडी

हेर्दैछ तिम्रो पथ, पर्खिएर

ए दाजु ! आऊ घर फर्किएर ।