‘यौटा चरा हूँ’ यति सोच्नुपर्छ
हुर्केर मैले गुँड छोड्नुपर्छ
यो चाहना होइन बाध्यता छ
स्वदेश छाडेर हिँडे म आज ।
जाऊँ भने चित्त खुसी हुँदैन
भूस्वर्ग यो देश पछाडि छाडी
म बढ्न सक्थेँ कसरी अगाडि ?
देखेर मैले सपना नमीठो
स्वयम् बनाएँ विपना नमीठो
देख्दैछु संसार घमाइलो छ
तथापि कस्तो नरमाइलो छ ।
थिए हितैषी जन इष्टमित्र
आए विमानस्थल क्षेत्र भित्र
‘एक्लै नजाऊ त्यति दूरसम्म’
कसै भनेनन् किन हो अचम्म ।
गर्दैछ हाँसेर विदाइ साथी
पीडा हजारौँ थपिए ममाथि
विमान चढ्दा पनि रोकिएन
सामान जोख्दा मन जोखिएन ।
आफ्नै पखेटा जबसम्म छैन
आकाशमा मार्ग छ देखिँदैन
र उड्नलाई सजिलो रहेछ
सामान ल्याएँ मन पो छुटेछ ।
नसोध गन्तव्य कतै कसैले
उडेँ अरूको भरमा त्यसैले
ओर्लिन्छु कस्तो स्थल टेक्नलाई
मिल्नेछ कस्तो दिन देख्नलाई ?
पुगेँ भने स्वर्ग स्वदेशजस्तै
आमा म लेख्नेछु चिठी प्रशस्तै
बसेर टाढा नजिकै हुनेछु
सधैँ खुसीमात्र पठाउनेछु ।