ए यात्रु ! झोला बसमा छुट्यो कि?

 बेचैन देखेँ किन चेहरा यो

खोजी रहेछौ किन, के हरायो ?

झारेर मान्छे, मन पो लग्यो कि

ए यात्रु ! झोला बसमा छुट्यो कि?

तिम्रो कथा बाहिर भव्यता छ

तिमी यतै छौ, मन पो कता छ ?

म राख्छु भन्नेहरुले लुट्यो कि 

ए यात्रु ! झोला बसमा छुट्यो कि?

भेटेर कोही दिलमा बस्यो कि

या मार्गमा खास चिनो खस्यो कि?

सम्हाल्नुपर्ने चिज पो फुट्यो कि

ए यात्रु ! झोला बसमा छुट्यो कि?

यात्रीहरू छुट्टिन भेट्नुपर्ने

सम्झेर छाती किन रेट्नुपर्ने ?

बिछोड नै अन्तिम सत्य हो कि

ए यात्रु ! झोला बसमा छुट्यो कि?!

समुद्र तर्ने सपना सजायौ

हजार सामान लिएर आयौ

यथार्थले होस कतै उड्यौ कि

ए यात्रु झोला बसमा छुट्यो कि !?

म बन्छु राष्ट्रसेवक

बिहान सूर्य झुल्किँदा जगत् खुलेर आउँछ

जराविहीन कोपिला - समेत मुस्कुराउँछ

तिनै महान् नक्षत्रझैँ - बनूँ उदार प्रेरक 

सदैव बाँड्छु हौसला - म बन्छु राष्ट्रसेवक ।

म मान्छु राष्ट्र देवता र राष्ट्रभक्ति जागिर

सुकर्म मूलमन्त्र हो र कार्यक्षेत्र मन्दिर

नुहिन्छु माननीयसामु, सत्य न्याय पूजक

अठाेट गर्छु एउटा - म बन्छु राष्ट्रसेवक ।

रहेछ देह मृत्तिका, ध्वजा समान धड्कन

नसाभरी छ सिर्जना र सासमा सुशासन

इमान पारदर्शिता विकासको सचेतक

मुहार फेर्न देशको - म बन्छु राष्ट्रसेवक ।

लिई कुबेरको जुनी, पिई घमण्ड आरिस

छ राजकीय जिन्दगी, उदास देख्छु मानिस

प्रफुल्ल यो मुहारमा छ मन्द मुस्कुराहट

चिनिन्छु सान मानले - म बन्छु राष्ट्रसेवक ।

घमण्ड, पाप, चाप्लुसी र लोभमा म पर्दिनँ

म स्वार्थ पूर्तिका निमित्त पक्षपात गर्दिनँ

अबोध बालबालिका अशक्तको सहायक

समानता जगाउने - म एक राष्ट्रसेवक ।

उचालिदिन्छ राजनीति भ्रष्ट आलसी जन

युवा निरास दिक्क छन् - छ सोचमा पलायन

न ओखती न अस्पताल – राज्य यो बिमार छ

सुसार गर्छु देशको - म एक राष्ट्रसेवक ।

परेर नित्य बाछिटो पगालिदिन्छ पत्थर

त्यसैगरी म सिक्छु सीप - दक्षता निरन्तर

हजार आउलान् हुरी तुफानतुल्य बाधक

परास्त गर्छु बिघ्नको - म एक राष्ट्रसेवक !

जेठ १९, २०७९

याे बिहानी प्रहर कति शालीन छ, कति सुन्दर छ, कति विशेष छ । जिन्दगीले फेरि याैटा सुनाैलाे सुरूवात पाएकाे छ । म धन्य छु याे संसारमा । अाज जिन्दगी फेरि सुरू भएकाे छ तर पनि शून्यबाट हैन, मैले हिजाेकाे अनुभव, हिजाेकाे सिकाइ र हिजाेकै उपलब्धिहरूबाट अाज सुरू गर्न पाएकाे छु । मलाइ यति घमण्ड लागिरहेकाे छ अाफैँलाइ हेरेर । मसित जे छन् सबै सुन्दर छन् । मेराे अनुहारमा कुनै दाग छैन, मनमा कुनै बेचैनी छैन, तनमा कुनै दुखाइ छैन । याैटा मानिसलाइ याे भन्दा ठूलाे खुसीकाे कुरा अरू केही छैन । हिँड्न मन लागे म हिँड्न सक्छु अाफ्नै खुट्टाहरूकाे सहाराले, बाेल्न मन लागे म बाेल्न सक्छु एक्लै पनि, लेख्न मन लागे मसित लिपीहरूकाे ज्ञान पनि छ र केही खाली पानाहरूपनि । मेरा अाँखाहरूले पनि सबै कुरा यथावत् नै देख्न सक्छन् । म याे भाैतिक संसारलाइ अाफ्ना नयनहरूले ग्रहण गर्न पनि सकिरहेकै छु । चाहेमा म अहिले चराहरूकाे संगीत पनि सुन्न सक्छु, ससाना छाउराहरूकाे नरम भुत्लालाइ छाेएर अानन्द पनि लिन सक्छु । म धेरै स्वतन्त्र र खुसी छु । 

यसका अलाबा मलाइ कुनै कुराकाे सुर्ता छैन, कुनै कुराकाे कमि छैन । मेरा शरीर हरेक तवरले स्वच्छ छ । मेराे मस्तिष्कमा कुनै खराबी छैन । मेराे चित्त पवित्र छ । मनमा कुनै कुराकाे डर र चिन्ता छैन । कुनै ठाउँमा कुनै प्रकारकाे घाउ भएकाे जस्ताे महसुस भएकाे छैन । यति नै काफी छ मलाइ अाजकाे लागि खुसी हुनका लागि । 

नेपाल छैन सानाे – दिक्पाल

लाखाैँ पहाडलाइ छाडी हिमाललाइ

जान्छाै विदेश साथी दुख्दैछ देशलाइ

मेची पुगूँ कि काली छैनन् कतै बिरानाे

भन्दैछ देवकाेटा नेपाल छैन सानाे ।

खर्चेर साल लाखाैँ काेरेछ एक चित्र

खाेजेर हेर साथी के छैन देशभित्र 

ठूलाे छ चित्त मेराे अग्लाे छ माथि छानाे

भन्दैछ देवकाेटा, नेपाल छैन सानाे ।

जान्छन् उडी बचेरा छाडेर माउ अाफ्नाे

प्याराे भयाे अरूकाे बिर्सेर ठाउँ अाफ्नाे

खर्ची कराेड पैसा पाइन्न काख न्यानाे

भन्दैछ देवकाेटा नेपाल छैन सानाे ।

बेचेर मूल्य ताेकी के अर्थ जिन्दगीकाे

अाफ्नै थलाे भिजाए हुन्थ्याे भलाे नदीकाे

बस्नेछ नाम तिम्राे याे देशमा फलानाे

भन्दैछ देवकाेटा नेपाल छैन सानाे ।

गुरू

तिम्रै अक्षर अाउनेछ महिमा तिम्रो म लेखूँ भने

तिम्रै शब्द सुनिन्छ फेरि मुखले केही म बाेलूँ भने

तिम्रै भाव विचार हुन्छ कविता मैले सुनाएपनि 

तिम्रै दर्शन दृष्टिकाेण तरिका मैले सिकाए पनि । 

तिम्राे सिन्धु पुगेर एक करूवा पानी उभाएपछि

लाग्याे याे मरुभूमिमा सयजुनी बाँचिन्छ अाएपछि ।

मेराे नाम फलानु भन्नु पहिले तिम्रै चिनारी दिऊँ

अाशीर्वाद मिलाेस् सदैव गुरूकाे अाफ्नाे अहम् बिर्सिऊँ ।

चाहिन्न केही अरू

मेरो यो मुखमा मिठो र गुलियो मात्रै परोस् भन्दिनँ

मेरो आँगनमा सधैँ कुसुमको बर्सात होस् भन्दिनँ

छातीमा पुसको चिसो पसिरहोस् हाेस् अाङ नाङ्गो बरु

मेरो देश स्वतन्त्र सुन्दर रहे चाहिन्न केही अरू ।

सानो होस् झुपडी पहाड भिरमा यो जिन्दगानीभरि

दुःखैदुःख, अभाव होस् कठिन होस् मेरो कहानीभरि

पैसासङ्ग विशाल देश जनता साटेर पो के गरूँ

वैरीको अघि झुक्न लुक्न चाहिन्न केही अरू ।

मान्छेको सिप देखिए, प्रकृतिको पाइन्न पृथ्वीभर

यी हाम्रा हरिया पहाड चुचुरा यस्तै रहोस् सुन्दर

होलान् लाख हिमाल खोँच पहरा गाह्रा उकालाहरू

यौटा पर्वतमात्र चढ्न सकिए चाहिन्न केही अरू ।

छैनन् जीवनमा करोड रुपियाँ कुम्ल्याउने चाहना

मैले ईश्वरको अगाडि अहिले के गर्नु खै प्रार्थना

मात्रै शान्त खुसी समुन्नत रहून् आफन्त साथीहरू 

आमाको गह भत्किई नचुहियोस् चाहिन्न केही अरू ।

नयाँ बिहानी

उठेँ बिहानै सबतर्फ हेर्छु

देखेर पात्राे सहसा म फेर्छु

अरू कुरा देख्दिन फेर्नुपर्ने

पाएँ नयाँ जीवन लेख्नुपर्ने । 

अाहा मलाइ सुखसैल मात्र

राखेछ दैलाेअघि अाजमात्र

मीठाे बिहानी र खुला उज्यालाे

र छैन मेराे मनमा अँध्याराे ।

छ शान्ति काेठाभरि अाज टम्म

सुनिन्न काेलाहल दूरसम्म

यस्ताे छ माहाेल िबहान बेग्लै

लाग्दैन दिक्दार भएर एक्लै ।

लाग्दैछ यस्ताे कि कहाँ छु अाज

पुगेँ नयाँ देश चढी जहाज

जहाँ कुनै चीज नपाउँदा नि

भइन्न दुःखी म खुसी हुँदा नि ।

बाँकी सबै काम हिजै सकेछ

याे जिन्दगी अाज  नयाँ भएछ ।